Eindelijk nog eens een berichtje vanuit het verre Afrika. Het is niet evident om van hieruit met de rest van de wereld te communiceren. Hoewel we in een grote stad verblijven, is dit niet meteen een wereldstad. s' Morgen valt de elektriciteit weg om pas tegen de avond rond een uur of 8 terug te komen. Het is hier overdag soms verbazingwekkend stil als alle luide radio's en tv's niet langer functioneren. Dat stil zijn is uiteraard met een korreltje zout te nemen. Iedereen beschikt hier over een verbazingwekkend stemvolume. Bovendien zijn de verkeersregels hier vooral regels die chauffeurs professioneel negeren. Wie het meest lawaai maakt, mag vertrekken. Op elke hoek van de straat wordt zo luid mogelijk geclaxoneerd om diegene die zich om de hoek bevinden te waarschuwen dat hij/zij eraan komt. Met z'n allen op de achterbank is hier eveneens een veelvoorkomende praktijk. Elke dag schijnt de zon. De kinderen hebben al een gezond kleurtje gekregen. Ze spelen dat het een lieve lust is. Elke dag verschijnen wel andere kindjes om zich mee te amuseren. Ze worden verwend door koko, die elke dag met de hand de kleren van de kinderen wast. De body's hebben er nog nooit zo wit uitgezien. Ik veronderstel dat we de zon beter zouden importeren om ook zo'n stralend witte was te hebben. Dash is er niets tegenover. Het is hier altijd druk. Op straat (eigenlijk kun je dit amper een straat noemen, zandweg is beter op zijn plaats) loopt dag en nacht volk. Aan de overkant van ons verblijf is een kerk. Van 's morgensvroeg tot 's avonds laat horen we devote gezangen van de gelovigen. En gelovig zijn ze hier allemaal. Tot nog toe gingen we al aan de rivier wandelen. Daar mochten we helaas geen foto's nemen wegens te dicht bij de residentie van de presidente. De kinderen gingen ook al eens op een afgesloten speelplein spelen en vandaag brachten we een bezoek aan de garage van Papitchou. Morgen bezoeken we nog eens de fleuve en zaterdag hebben we een trouwfeest. Ik heb al een jurk van het protocole aangemeten gekregen.