Eindelijk nog eens een berichtje vanuit het verre Afrika. Het is niet evident om van hieruit met de rest van de wereld te communiceren. Hoewel we in een grote stad verblijven, is dit niet meteen een wereldstad. s' Morgen valt de elektriciteit weg om pas tegen de avond rond een uur of 8 terug te komen. Het is hier overdag soms verbazingwekkend stil als alle luide radio's en tv's niet langer functioneren. Dat stil zijn is uiteraard met een korreltje zout te nemen. Iedereen beschikt hier over een verbazingwekkend stemvolume. Bovendien zijn de verkeersregels hier vooral regels die chauffeurs professioneel negeren. Wie het meest lawaai maakt, mag vertrekken. Op elke hoek van de straat wordt zo luid mogelijk geclaxoneerd om diegene die zich om de hoek bevinden te waarschuwen dat hij/zij eraan komt. Met z'n allen op de achterbank is hier eveneens een veelvoorkomende praktijk. Elke dag schijnt de zon. De kinderen hebben al een gezond kleurtje gekregen. Ze spelen dat het een lieve lust is. Elke dag verschijnen wel andere kindjes om zich mee te amuseren. Ze worden verwend door koko, die elke dag met de hand de kleren van de kinderen wast. De body's hebben er nog nooit zo wit uitgezien. Ik veronderstel dat we de zon beter zouden importeren om ook zo'n stralend witte was te hebben. Dash is er niets tegenover. Het is hier altijd druk. Op straat (eigenlijk kun je dit amper een straat noemen, zandweg is beter op zijn plaats) loopt dag en nacht volk. Aan de overkant van ons verblijf is een kerk. Van 's morgensvroeg tot 's avonds laat horen we devote gezangen van de gelovigen. En gelovig zijn ze hier allemaal. Tot nog toe gingen we al aan de rivier wandelen. Daar mochten we helaas geen foto's nemen wegens te dicht bij de residentie van de presidente. De kinderen gingen ook al eens op een afgesloten speelplein spelen en vandaag brachten we een bezoek aan de garage van Papitchou. Morgen bezoeken we nog eens de fleuve en zaterdag hebben we een trouwfeest. Ik heb al een jurk van het protocole aangemeten gekregen.

Doorwaakte nacht en uitzinnige vreugde

19 juli 2013 – deel 1 Na een doorwaakte nacht kunnen we vertrekken. De kinderen zijn erg opgewonden. Eindelijk zullen ze kennis maken met hun Afrikaanse roots. Met onze 7 valiezen en een extraatje voor de handbagage zijn we op zijn minst zwaargeladen. Op de luchthaven staan we als eerste in de rij. Eens ingecheckt kan het wachten beginnen. Onze gate ligt zowat aan de andere kant van de luchthaven. Op die manieren passeren we onze tijd. Over de vlucht kunnen we kort zijn. Het duurt lang. Na drie uur mogen we al veranderen van vliegtuig. En op dat tweede vliegtuig hebben ze tv’tjes. De kinderen vinden dit geweldig en ze passeren hun tijd met hun iPad ;-) Om 20 u. 15 landen we op Ndjili. We worden met een busje aan het vliegtuig opgehaald om de 20 meter die ons van de luchthaven verwijderd te overbruggen. Daar worden we meteen opgehaald door een van manliefs vrienden. We komen binnen via het onthaal voor burgers van Congo. Daarna worden onze vaccins gecontroleerd en voor de tweede keer gaan ze na of de kinderen en ikzelf wel bij deze paspoorten horen. Een volgende vertegenwoordiger van het ontvangstcomité komt ons halen. Aan de deuren van de luchthaven staat de halve familie Bope ons op te wachten. Ze zijn uitzinnig van vreugde. Als we eindelijk onze valiezen hebben, vertrekken we in de nacht. Ons avontuur kan beginnen… 19 juli – deel 2 De weg van de luchthaven naar Bandal is druk. Het krioelt er van mannen en vrouwen en auto’s en daartussen probeert de politie de ongeduldige chauffeurs in het gareel te houden. De vraag is uiteraard om welk gareel het hier gaat. We rijden door Massina, passeren langs Milete (waar we een snelle stop aan de universtiteit maken waar manlief ooit studeerde), racen door Kasavubu om eindelijk in Bandal te arriveren. Daar worden de poorten geopend en rijden we onze verblijfplaats voor de komende drie weken binnen. Achter ons worden de zware ijzeren toegangspoorten gesloten. We worden verwelkomd en krijgen onze residentie te zien … We hebben zowaar ons eigen huis met twee slaapkamers, een keuken, een badkamer en een ontvangsruimte. De kinderen zijn te moe en zullen dit alles pas de volgende dag zien. Een pasteur komt bidden voor onze blijde komst. Het gaat er heftig aan toe. Ons verblijf is alleszins gezegend. Tegen 2 uur kan ik eindelijk gaan slapen. Doodmoe verdwijn ik naar dromenland om de volgende ochtend als Afrikaanse mama op te staan.

De laatste 12 uur (kort)

Over exact 12 uur vertrekt de overgrote meerderheid van de Bakama's naar de luchthaven. Een vriendelijk buurman is bereid ons naar de luchthaven te brengen. En er is ook al een plan B voorzien in de persoon van een reizigster die een week later naar haar vaderland afreist. Een beetje hulp is zeker niet misplaatst gezien de enorme hoeveelheid bagage die we naar de andere kant van de wereld willen verslepen. 7 valiezen, 2 rugzakjes, 1 handtas, 1 babyhandtas en nog een stuk handbagage op wielen vergezellen ons naar RDC. Nu wordt het heel erg spannend...

De laatste rechte lijn...

Nog vijf keer slapen en dan kunnen we eindelijk vertrekken. Oef...

De afgelopen dagen trok ik dagelijks op strooptocht om mijn lijstjes in te korten. Zonnebril, zonnecréme, antidiarreepillen, T-shirts, hemden, handtassen ... passeerden de strenge prijs/kwaliteitscontrole. Daarna verhuisden ze naar een van de koffers of een wachtbak. De collect&go-bakken hebben al meer dan hun diensten bewezen.
De laatste koopjes (cornflakes, choco, koekjes en snoepjes) zijn voor begin volgende week gepland. Dat laatste suikergoed is niet meteen de meest pedgogische aankoop, maar dient om de vele neefjes en nichtjes te vriend te houden. Manlief heeft niet minder dan drie zussen en zes broers. Nog maar de helft zorgde voor nageslacht wat de teller nu al op veertien kleinkinderen (de onze nietmeegerekend) brengt. Dat belooft voor de toekomst.

Mijn singernaaimachientje heeft ondertussen alweer hard gewerkt. Twee giraffenpulls, een handtas, een gsmzakje, drie puzzelzakjes en een geldgordel rolden van de band. De geïmproviseerde gordel moet mijn centjes veilig bewaren tijden onze reis. Straks stik ik nog even de lintjes die onze valiezen zullen sieren en wie weet, rest er nog wat tijd om een rokje of twee te maken.

Tja, het zijn drukke dagen!

Shoppingday en promotie...

Na een druk maar heerlijke weekend (trouw/tuinfeest, vieren van onze katoenenbruiloft, luieren in de tuin van zusterlief, spelen op het Sint-Pietersplein) in de stad waar ik ooit met heel veel plezier woonde, ben ik terug in ons huisje.
Hoewel het nu relatief rustig is (stoere ridder en opperprinses verblijven twee dagen in Oostakker en hebben daar de tijd van hun leven), staat ons huis nog meer dan anders op zijn kop. Overal liggen koffers en tassen met briefjes waarop gekriebeld staat wat erin zit en wat er nog in moet. Om onze leefruimte helemaal in chaos te storten ben ik vandaag ook nog eens gaan shoppen.
De dag begon met een wandelingetje in de colruyt. Helaas bleek de zoektocht naar kartonnen mapjes van Esselt een maat voor niets. Dan maar bij de zusterwinkel Dreamland een kijkje nemen. Daar vond ik 110 mapjes. De brave man aan de kassa moest deze een voor een scannen. Ayana kraaide de hele winkel bij elkaar van plezier. Het lampje dat flikkerde en het bijhorend biepje was duidelijk een fantastisch theaterspel. In de kringloop scoorden we nog wat speelgoed, een paar prachtige kledingstukken en een 'sjakosj' voor schoonmoeder.
Na het middagdutje kreeg ik gezelschap van een mede-Ruisbroeknaar en collega van de ouderraad om nog wat andere winkels onveilig te maken. Zo passeerden we in de ASAdventure voor behandelde muskietennetten. We mogen deze tot 60x wassen zonder verlies van hun anti-muggenproduct. Een paar winkels verderop schafte ik ons ook nog een weegschaal aan. Zo'n onding is in ons huis niet te bespeuren. Onze bagage is gelimiteerd in kilo's. Het is dus bijzonder handig om te weten hoeveel er nu precies in onze koffers zit. De rest van de vooravond vulden we met het zoeken naar passend en betaalbaar textiel.
Na al dat shoppen is er helaas nog geen tijd om me te reposeren. Wellicht heeft u zich afgevraagd waarom ik in hemelsnaam 110 mapjes kocht. Deze verzameling moet nog met 80 mapjes aangevuld worden...
Het zit zo. Mijn allerliefste wederhelft organiseert voor de tweede keer op rij ' Cours intensifs sur les Droits de l'homme et le Droit international pénal. Omdat hij geen held is op administratief vlak laat hij zich graag bijstaan. Daarvoor werd ik tot assistente gepromoveerd. Om de mensenrechten ten dienste te zijn schuim ik alle colruytwinkels en co af op zoek naar kartonnen mapjes, print ik stickers voor op die mapjes, maak ik eetbonnetjes en knip die netjes uit, fabriceer ik een homemade badge... Dit alles moet zo goed mogelijk verpakt in de een of andere valies belanden. Want waar kun je beter een mensenrechtencursus organiseren dan in RDC?

Lijstjes en Albert

Over twee weken staan de valiezen vertrekkensklaar en wordt iedereen verondersteld nog eens goed te slapen om helemaal uitgerust in het midden van de nacht te vertrekken. Van de voorlaatste komt wellicht niets in huis. Het is uiteraard spannend om samen met mama/3 mini's met het vliegtuig naar de relatieve andere kant van de wereld te vliegen.
Met nog twee weken in het vooruitzicht is het tijd om echt in actie te schieten. De meest uiteenlopende lijstjes worden samengesteld om zo een beter zicht te krijgen op wat er al is en wat nog moet komen.
Zo is er een kledinglijst voor klein en groot, een medicijnenlijst, een bezighoudlijst (speelgoed, lectuur), een cadeautjeslijst (je kan niet met lege handen bij je schoonouders verschijnen). Die laatste lijst is met voorsprong de moeilijkste. De familie van mijn allerliefste telt naast een mama en een papa nog 3 zussen, 5 broers en maar liefst 14 kleinkinderen ( de onze niet meegerekend). Een doordachte selectie dringt zich op en zorgt voor gefronste wenkbrauwen, doorstreepte lijstjes, budgetlijnen enz.

Net nu beslist Albert er de brui aan te geven. Deze historische koningswissel (voor het eerst in de geschiedenis beslist een Belgische koning op pensioen te gaan) beleef ik wellicht in uitgesteld relais. Ondanks de enorme natuurlijke voedingsbron om elektriciteit op te wekken en de verkoop ervan aan her buitenland slaagt dit enorme land er niet in zijn eigen bevolking van voldoende stroom te voorzien. Zelfs in de miljoenenstad, die Kinshasa met zijn naar schatting 8 miljoen inwoners toch wel is, is de bevolking op generatoren aangewezen. Deze generatoren zijn slechts weggelegd voor de happy few. Meer dan eens hoorde ik verhalen over studeren bij een olielampje.
Op een van mijn lijstje zet ik alvast een zaklamp met voldoende batterijen ;-)