Terug in de tijd ... 20 juli 2013

Het is al even geleden dat ik hier nog iets kwam posten, maar het opnieuw wennen aan Europa en het uitvoeren van 1001 projectjes en werkjes vergen tijd, veeeeeeel tijd. Vandaag kwam ik bij het opruimen mijn Afrikaschriftje tegen. Ik laat jullie even meelezen... Na een diepe deugddoende rust word ik door de zachte handjes van mijn kleine meisje gewekt. De komende weken mag ze samen met mama en straks ook met papa in het grote bed slapen. Vandaag staat de kennismaking met de familie Bope op het programma. De toch wel uitgebreide familie van mijn wederhelft druppelt binnen. Nieuwsgierig naar hun neefje en nichtjes in beweging. De vorige dag hadden ze immers kennisgemaakt met drie bijna-slapende, daarna dromende engeltjes. De 7 kinderen van ya Hortence, de oudste zus, breken het ijs. De jongens shotten op de koer en de meisjes bedelen om aandacht bij onze meisjes, die dit geweldig vinden. Met het drukke kindergekwetter op de achtergrond krijg ik wijze lessen over eten buitenshuis (niet doen wegens gevaar op vergiftiging), hekserij en de église. Eens dat achter de rug is, kunnen we het over het dagelijkse leven hebben. Onze kinderen worden als prinsen en prinsessen behandeld. Terwijl de anderen foufou eten, mogen de onze banaantjes met pundu eten. Net voor het vallen van de duisternis (ik dacht even dat er onweer op komst was, op een uur tijd is het hier stikdonker) passeren we nog snel langs de kleermaker. Volgende week zaterdag is er blijkbaar een religieus trouwfeest (er is hier ook nog le mariage coutumier en het burgerlijk huwelijk) en ik mag in de familiekleuren mee feesten. We stappen door de zanderige straten, langs talloze kraampjes en bars. We worden aan een duidelijke inspectie onderwerpen. Verkeersopvoeding is hier duidelijk een onbestaand vak. We worden ei zo na platgereden door ongeduldige chauffeurs. Daartussen lopen mannen en vrouwen met winkelwaar op hun hoofd en omdat het zaterdagavond is, loopt er ook nog heel veel chiquer volk op straat. Terug thuis spelen de kinderen verder tot ze pikzwart zien. Daarna vliegen de kinderen zonder pardon onder de douche. Deze produceert slechts koud water. Daarom zullen we vanaf nu elke ochtend en avond water warmen. Het warme en koude water mengen we in grote emmers. We wassen de kinderen door bekers water over hen te gieten. (Tegen het einde van de reis zijn ze het zo beu om elke dag twee keer, soms zelfs drie keer gewassen te worden, dat het een strijd wordt om hen onder de douche te krijgen.) Tegen 21 uur vertrekt iedereen huiswaarts. Het is opeens heel erg stil. Ik kan me niet voorstellen hoe Hortence het elke dag opnieuw voor elkaar krijgen. 7 kinderen en dan ook nog eens 3 extraatjes van een zus en een nicht. Een mens zou voor minder oververmoeid geraken ...

Een onvergetelijke ervaring...

Sinds maandag zijn we terug in ons Belgenlandje. En dat heeft bloed, zweet en tranen gekost. Met maar liefst vier uur vertraging arriveerden we in Zaventem. Om het plaatje helemaal te doen kloppen schafte de nmbs onze trein af en had de volgende vertraging waardoor we met de bus huiswaarts keerden. Afrika was een onvergetelijke ervaring. De ambiance, sfeer, het klimaat is ons uitstekend bevallen. Maar ... er is nog voor generaties werk om het land en in het bijzonder Kinshasa te laten functioneren en het potentieel dat er zit tot zijn recht te laten komen. Op vlak van onderwijs, mobiliteit, milieu ... is de organisatie bedroevend. Daarom doet iedereen maar wat om hun problemen zo goed en zo kwaad als het kan op te lossen. Overal duiken er handeltjes op om voldoende geld bij elkaar te schrapen om toch te kunnen eten. Kleine jongens verkopen zakjes water of gaan klepperend van deur tot deur om waar nodig een pedicure uit te voeren. Mama's verkopen groenten en fruit. De werkloosheid en zeker de jeugdwerkloosheid is gigantisch. Sociale vangnetten zoals hier bestaan er niet. Iedereen rekent op diegene die wel werk heeft wat dan weer een enorme druk voor de werkers met zich meebrengt. Veel kinderen kunnen niet naar school. Leerlingen dragen niet alleen het verplichte schooluniform. Ze moeten gemiddeld zo'n 250 dollar schoolgeld betalen. Dit is een fortuin! Uiteraard heeft dit zijn weerslag op de organisatie van het openbare leven en het leven in het algemeen. Geschoolde mensen en zekere geschoolde vrouwen zijn onontbeerlijk voor een opleving van de welvaart. Dit zijn maar enkele pijnpunten. Voor ons was het onvergetelijk om in die positieve ambiance, ondanks alles heerst er sfeer, mensen leven vandaag en niet morgen, te mogen leven. We logeerden in de cité, weg van alle grote hotels en luxueuze lanen waar je zelf zonder jeep kunt manoeuvreren. Het gaf ons de kans om te leven met de Kinois. Als enige mundele met drie kids waarvan eentje op de rug on the african way kon ik na enige aarzeling en gewenning op veel respect rekenen. Ik was op een vreemde manier een van hen. Tijdens ons verblijf heb ik heel wat opgeschreven. Te veel om nu op te schrijven. De volgende dagen en weken schrijf ik verder. Lala kitoko.

MBOTE

Mbote Het is alweer eventjes geleden, maar aangezien ik optimaal van de vakantie geniet en de eletriciteitsvoorziening ook niet meteen om over naar huis te schrijven, is het aantal berichten duidelijk gelimiteerd. Wij zijn ondertussen al 2 weken in Kinshasa. En we beginnen het leven hier al goed gewoon. Alles gaat hier veel langzamer dan thuis en er wordt meer dag per dag geleefd. Wekelijkse boodschappen staan hier niet op het programma. Elke ochtend vertrekt moeder of de bon (de huisvrouw) naar de markt om het eten voor die dag in te slaan. Heel veel vrouwen verkopen ook eetwaren en andere zaken op de markt. Daar wordt nog flink onderhandeld. Als er eten moet gekocht worden, blijf ik thuis. Mijn aanwezigheid als mundele drijft de marktprijzen astronomisch op. Na hun verkoopwerkdag of het wassen van de kleren of het vegen van het huis beginnen ze aan het maken van het eten. Dat gebeurt op steenkoolvuurtjes aangezien de elektriciteit hier een groot probleem is. Daar blijven ze uren wachten tot het eten gaar is. 's Avonds verkopen de mama's heerlijke beignets. En het recept van KOKO wordt mij morgen toevertrouwd. Dan vertrekken we naar Massina, waar mijn schoonouders leven. De voorbije drie weken was dat alleen KOKO Simon met Marie en haar kinderen. KOKO Godelive wijkt geen seconde van onze zijde ... Om naar Massina te rijden moeten we naar de andere kant van de stad. Daarvoor gebruiken we de grote goedaangelegde wegen. Eens daar aangekomen mogen we ons weer ver wachten aan voorhistorische weggetjes met putten en bulten. Dat al onze oude troep hier niet uit elkaar valt, mag een wonder heten. Onvoorstelbaar hoeveel vrachtwagens, camionettes en co uit het oude moederland passeren. Ze geraakten bij ons amper door de technische keuring. Het begint hier allemaal te flikkeren. Teken dat de eletriciteit het wellicht begeeft... Tot later!

Eindelijk nog eens een berichtje vanuit het verre Afrika. Het is niet evident om van hieruit met de rest van de wereld te communiceren. Hoewel we in een grote stad verblijven, is dit niet meteen een wereldstad. s' Morgen valt de elektriciteit weg om pas tegen de avond rond een uur of 8 terug te komen. Het is hier overdag soms verbazingwekkend stil als alle luide radio's en tv's niet langer functioneren. Dat stil zijn is uiteraard met een korreltje zout te nemen. Iedereen beschikt hier over een verbazingwekkend stemvolume. Bovendien zijn de verkeersregels hier vooral regels die chauffeurs professioneel negeren. Wie het meest lawaai maakt, mag vertrekken. Op elke hoek van de straat wordt zo luid mogelijk geclaxoneerd om diegene die zich om de hoek bevinden te waarschuwen dat hij/zij eraan komt. Met z'n allen op de achterbank is hier eveneens een veelvoorkomende praktijk. Elke dag schijnt de zon. De kinderen hebben al een gezond kleurtje gekregen. Ze spelen dat het een lieve lust is. Elke dag verschijnen wel andere kindjes om zich mee te amuseren. Ze worden verwend door koko, die elke dag met de hand de kleren van de kinderen wast. De body's hebben er nog nooit zo wit uitgezien. Ik veronderstel dat we de zon beter zouden importeren om ook zo'n stralend witte was te hebben. Dash is er niets tegenover. Het is hier altijd druk. Op straat (eigenlijk kun je dit amper een straat noemen, zandweg is beter op zijn plaats) loopt dag en nacht volk. Aan de overkant van ons verblijf is een kerk. Van 's morgensvroeg tot 's avonds laat horen we devote gezangen van de gelovigen. En gelovig zijn ze hier allemaal. Tot nog toe gingen we al aan de rivier wandelen. Daar mochten we helaas geen foto's nemen wegens te dicht bij de residentie van de presidente. De kinderen gingen ook al eens op een afgesloten speelplein spelen en vandaag brachten we een bezoek aan de garage van Papitchou. Morgen bezoeken we nog eens de fleuve en zaterdag hebben we een trouwfeest. Ik heb al een jurk van het protocole aangemeten gekregen.

Doorwaakte nacht en uitzinnige vreugde

19 juli 2013 – deel 1 Na een doorwaakte nacht kunnen we vertrekken. De kinderen zijn erg opgewonden. Eindelijk zullen ze kennis maken met hun Afrikaanse roots. Met onze 7 valiezen en een extraatje voor de handbagage zijn we op zijn minst zwaargeladen. Op de luchthaven staan we als eerste in de rij. Eens ingecheckt kan het wachten beginnen. Onze gate ligt zowat aan de andere kant van de luchthaven. Op die manieren passeren we onze tijd. Over de vlucht kunnen we kort zijn. Het duurt lang. Na drie uur mogen we al veranderen van vliegtuig. En op dat tweede vliegtuig hebben ze tv’tjes. De kinderen vinden dit geweldig en ze passeren hun tijd met hun iPad ;-) Om 20 u. 15 landen we op Ndjili. We worden met een busje aan het vliegtuig opgehaald om de 20 meter die ons van de luchthaven verwijderd te overbruggen. Daar worden we meteen opgehaald door een van manliefs vrienden. We komen binnen via het onthaal voor burgers van Congo. Daarna worden onze vaccins gecontroleerd en voor de tweede keer gaan ze na of de kinderen en ikzelf wel bij deze paspoorten horen. Een volgende vertegenwoordiger van het ontvangstcomité komt ons halen. Aan de deuren van de luchthaven staat de halve familie Bope ons op te wachten. Ze zijn uitzinnig van vreugde. Als we eindelijk onze valiezen hebben, vertrekken we in de nacht. Ons avontuur kan beginnen… 19 juli – deel 2 De weg van de luchthaven naar Bandal is druk. Het krioelt er van mannen en vrouwen en auto’s en daartussen probeert de politie de ongeduldige chauffeurs in het gareel te houden. De vraag is uiteraard om welk gareel het hier gaat. We rijden door Massina, passeren langs Milete (waar we een snelle stop aan de universtiteit maken waar manlief ooit studeerde), racen door Kasavubu om eindelijk in Bandal te arriveren. Daar worden de poorten geopend en rijden we onze verblijfplaats voor de komende drie weken binnen. Achter ons worden de zware ijzeren toegangspoorten gesloten. We worden verwelkomd en krijgen onze residentie te zien … We hebben zowaar ons eigen huis met twee slaapkamers, een keuken, een badkamer en een ontvangsruimte. De kinderen zijn te moe en zullen dit alles pas de volgende dag zien. Een pasteur komt bidden voor onze blijde komst. Het gaat er heftig aan toe. Ons verblijf is alleszins gezegend. Tegen 2 uur kan ik eindelijk gaan slapen. Doodmoe verdwijn ik naar dromenland om de volgende ochtend als Afrikaanse mama op te staan.

De laatste 12 uur (kort)

Over exact 12 uur vertrekt de overgrote meerderheid van de Bakama's naar de luchthaven. Een vriendelijk buurman is bereid ons naar de luchthaven te brengen. En er is ook al een plan B voorzien in de persoon van een reizigster die een week later naar haar vaderland afreist. Een beetje hulp is zeker niet misplaatst gezien de enorme hoeveelheid bagage die we naar de andere kant van de wereld willen verslepen. 7 valiezen, 2 rugzakjes, 1 handtas, 1 babyhandtas en nog een stuk handbagage op wielen vergezellen ons naar RDC. Nu wordt het heel erg spannend...

De laatste rechte lijn...

Nog vijf keer slapen en dan kunnen we eindelijk vertrekken. Oef...

De afgelopen dagen trok ik dagelijks op strooptocht om mijn lijstjes in te korten. Zonnebril, zonnecréme, antidiarreepillen, T-shirts, hemden, handtassen ... passeerden de strenge prijs/kwaliteitscontrole. Daarna verhuisden ze naar een van de koffers of een wachtbak. De collect&go-bakken hebben al meer dan hun diensten bewezen.
De laatste koopjes (cornflakes, choco, koekjes en snoepjes) zijn voor begin volgende week gepland. Dat laatste suikergoed is niet meteen de meest pedgogische aankoop, maar dient om de vele neefjes en nichtjes te vriend te houden. Manlief heeft niet minder dan drie zussen en zes broers. Nog maar de helft zorgde voor nageslacht wat de teller nu al op veertien kleinkinderen (de onze nietmeegerekend) brengt. Dat belooft voor de toekomst.

Mijn singernaaimachientje heeft ondertussen alweer hard gewerkt. Twee giraffenpulls, een handtas, een gsmzakje, drie puzzelzakjes en een geldgordel rolden van de band. De geïmproviseerde gordel moet mijn centjes veilig bewaren tijden onze reis. Straks stik ik nog even de lintjes die onze valiezen zullen sieren en wie weet, rest er nog wat tijd om een rokje of twee te maken.

Tja, het zijn drukke dagen!