Doorwaakte nacht en uitzinnige vreugde

19 juli 2013 – deel 1 Na een doorwaakte nacht kunnen we vertrekken. De kinderen zijn erg opgewonden. Eindelijk zullen ze kennis maken met hun Afrikaanse roots. Met onze 7 valiezen en een extraatje voor de handbagage zijn we op zijn minst zwaargeladen. Op de luchthaven staan we als eerste in de rij. Eens ingecheckt kan het wachten beginnen. Onze gate ligt zowat aan de andere kant van de luchthaven. Op die manieren passeren we onze tijd. Over de vlucht kunnen we kort zijn. Het duurt lang. Na drie uur mogen we al veranderen van vliegtuig. En op dat tweede vliegtuig hebben ze tv’tjes. De kinderen vinden dit geweldig en ze passeren hun tijd met hun iPad ;-) Om 20 u. 15 landen we op Ndjili. We worden met een busje aan het vliegtuig opgehaald om de 20 meter die ons van de luchthaven verwijderd te overbruggen. Daar worden we meteen opgehaald door een van manliefs vrienden. We komen binnen via het onthaal voor burgers van Congo. Daarna worden onze vaccins gecontroleerd en voor de tweede keer gaan ze na of de kinderen en ikzelf wel bij deze paspoorten horen. Een volgende vertegenwoordiger van het ontvangstcomité komt ons halen. Aan de deuren van de luchthaven staat de halve familie Bope ons op te wachten. Ze zijn uitzinnig van vreugde. Als we eindelijk onze valiezen hebben, vertrekken we in de nacht. Ons avontuur kan beginnen… 19 juli – deel 2 De weg van de luchthaven naar Bandal is druk. Het krioelt er van mannen en vrouwen en auto’s en daartussen probeert de politie de ongeduldige chauffeurs in het gareel te houden. De vraag is uiteraard om welk gareel het hier gaat. We rijden door Massina, passeren langs Milete (waar we een snelle stop aan de universtiteit maken waar manlief ooit studeerde), racen door Kasavubu om eindelijk in Bandal te arriveren. Daar worden de poorten geopend en rijden we onze verblijfplaats voor de komende drie weken binnen. Achter ons worden de zware ijzeren toegangspoorten gesloten. We worden verwelkomd en krijgen onze residentie te zien … We hebben zowaar ons eigen huis met twee slaapkamers, een keuken, een badkamer en een ontvangsruimte. De kinderen zijn te moe en zullen dit alles pas de volgende dag zien. Een pasteur komt bidden voor onze blijde komst. Het gaat er heftig aan toe. Ons verblijf is alleszins gezegend. Tegen 2 uur kan ik eindelijk gaan slapen. Doodmoe verdwijn ik naar dromenland om de volgende ochtend als Afrikaanse mama op te staan.